مقدمه: اختلال شنوایی، از انواع اختلالات حسی کودکان است که زمینه های جانبی زندگی روزمرة کودکان و همچنین والدین را با مشکل روبه رو کرده است. این پژوهش با هدف تعیین تأثیر تمرینات حسی-حرکتی بر مهارت حرکتی ظریف و بهزیستی روان شناختی کودکان دارای اختلال شنوایی انجام گرفته است.روش پژوهش: روش پژوهش کاربردی و از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون بود. جامعة آماری شامل کودکان دارای اختلال شنوایی مرکز آموزشی ابتدایی استثنایی در شهر اردبیل است که برای شرکت در این آزمون آستانة شنوایی هریک از آنها با استفاده از دستگاه شنوایی سنجی آزمون شد. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 20 نمونه در دو گروه کنترل (10نفر) و آزمایش (10نفر)، انتخاب شدند. ابزارهای اندازه گیری شامل مقیاس مهارت های حرکتی ظریف (PDMS)، و پرسشنامة بهزیستی روان شناختی (SDQ) بود. پیش از مداخله هیچ آموزشی به گروه ها داده نشد. گروه آزمایش به مدت هشت هفته و هر هفته شش روز و هر جلسه 45 دقیقه تمرینات حسی-حرکتی را به صورت گروهی و با تقلید از حرکات مربی و تلاش برای هماهنگ شدن با گروه به صورت همزمان انجام دادند. گروه کنترل در فعالیت های روزمره شرکت کردند. از آزمون تحلیل کوواریانس برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد.یافته ها: تمرینات یکپارچة حسی- حرکتی بر بهبود مهارت های حرکتی ظریف و بهزیستی کودکان تأثیر معناداری داشت و موجب ارتقای سطح هر دو عامل گشت. نتیجه گیری: شرکت در تمرینات حسی- حرکتی می تواند کمک شایانی در کاهش مشکلات حرکتی و روان شناختی کودکان کم شنوا داشته باشد.

سابقه و هدف: اگرکودک توانایی فیزیکی مسواک زدن صحیح را کسب نکرده باشد، آموزشها تاثیر کافی نداشته و در نتیجه مسواک زدن ناقص شیوع بالای پوسیدگی و بیماری های پریودنتالی متعاقب آن رخ می دهد. بنابراین در این تحقیق میزان مهارت های ظریف حرکتی ومهارت مسواک زدن در کودکان 5 و 6 ساله پیش دبستانی های شهر تهران و عوامل مرتبط با آن بررسی گردید.مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی بر روی 680 کودک 5 و 6 ساله شامل 240 دختر و 440 پسر واجد شرایط انجام گرفت. ابتدا از هر کودک تست مهارتهای حرکتی دست و پا انجام گرفت و سپس مهارت مسواک زدن با 7 شاخص استاندارد در کودکان بررسی شد. همچنین عوامل مرتبط مورد ارزیابی قرار گرفتند. ارتباط مهارت مسواک زدن با سن کودک و ارتباط عوامل مرتبط با مهارت مسواک زدن توسط آزمون کای دو مورد قضاوت قرار گرفت.یافته ها: از کودکان مورد بررسی 21.1% دارای مهارت مسواک زدن و 78.9% فاقد این مهارت بودند. عدم مهارت مسواک زدن با سن ارتباط معنی داری نداشت، کودکان 5 ساله 1.4 برابر بیشتر از کودکان 6 ساله در مواجهه با عدم مهارت مسواک زدن بودند. عدم مهارت حرکتی بطور معنی داری با عدم مهارت مسواک زدن ارتباط داشت. (P<0.01).نتیجه گیری: به نظر می رسد کودکان 5 و 6 ساله فاقد مهارت کافی در مسواک زدن صحیح دندان ها می باشند و والدین می بایست مدیریت این امر را بعهده بگیرند.

هدف پژوهش بررسی اثر محرومیت ازخواب بر یادگیری مهارت های حرکتی ظریف و درشت دانشجویان پسر بود. در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش ازمون پس آزمون60 دانشجوی پسر غیر ورزشکار انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه 30 نفره توزیع شدند. بعد از پیش آزمون در روز اول ودوم آزمودنی ها به یادگیری و تمرین مهارت های ظریف و درشت پرداختند. درشب اول ودوم گروه های کنترل درخواب طبیعی وگروه های آزمایشی به ترتیب چهار و شش ساعت از خواب محروم شدند. صبح روز سوم پس آزمون به عمل آمد. نتایج نشان داد شش ساعت محرومیت از خواب موجب کاهش یادگیری مهارت ظریف شدو چهاروشش ساعت محرومیت از خواب بر یادگیری مهارت درشت اثر نداشت. بنابراین یادگیری مهارت های حرکتی ظریف با ساعات بیشترمحرومیت ازخواب آسیب بیشتری می بیند و فراگیران این مهارت ها باید از خواب منظمی برخوردار باشند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مهارت های حرکتی ظریف بر حرکات کلیشه ای کودکان مبتلا به اوتیسم 7تا 15 سال شهرستان خمین در سال 1399 انجام شد. در این مطالعه نیمه تجربی، 20 کودک مبتلا به اختلال اوتیسم به روش نمونه گیری در دسترس از مرکز توانبخشی اوتیسم ماندگار خمین انتخاب شدند. سپس آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه کنترل (تعداد 10نفر) با میانگین سنی (3/16± 10) و میانگین قد (23/42± 118) و میانگین وزن (7/16± 42) و گروه تجربی (تعداد 10نفر) با میانگین سنی (2/79± 12) و میانگین قد (34/67± 116) و میانگین وزن (8/34± 38) قرار گرفتند. گروه تجربی 15 جلسه 40 دقیقه ای(سه جلسه در هفته) آموزش مهارت های حرکتی ظریف را دریافت کردند و گروه کنترل در این مدت فعالیت های روزمره خود را انجام دادند. از آزمون اوتیسم گیلیام (گارز) برای ارزیابی حرکات کلیشه ای استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات از طریق آزمون لون، کلوموگروف-اسمیرنف و واریانس چندمتغیره در سطح معناداری 01/0>P انجام گرفت. یافته ها نشان داد بین گروه تجربی و کنترل در کاهش حرکات کلیشه ای تفاوت معناداری وجود دارد که در گروه تجربی این کاهش بیشتر از گروه کنترل بود (001/0=p). براساس نتایج به دست آمده میتوان نتیجه گرفت که یک دوره تمرینات مهارت های حرکتی ظریف می تواند منجر به نتایج درمانی بهتر شود و حرکات کلیشه ای را کاهش دهد.

هدف پژوهش، مقایسه رشد حرکتی، رشد اجتماعی و ارتباط رشد حرکتی و رشد اجتماعی  120دانش آموز دختر غیر ورزشکار و 80 ورزشکار (20 شناگر، 35 والیبالیست و 35 بستکبالیست) کلاس سوم راهنمایی منطقه شش تهران بوده است. آزمودنی ها مورد آزمون های رشد اجتماعی و ایتزمن و شکل کوتاه مهارت حرکتی برونینکز - اوزرتسکی قرار گرفته اند. سپس از ضریب همبستگی پبرسون، آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یکطرفه بهره گیری شده نتایج در سطح احتمال خطاپذیری 5 درصد به دست آمده که عبارتند از: بین رشد حرکتی و مهارت حرکتی درشت، ظریف و درشت و ظریف با رشد اجتماعی معنی داری وجود نداشت و ورزشکاران در رشد حرکتی برتر از غیر ورزشکاران بوده، اما ورزشکاران انفرادی و گروهی با هم تفاوتی نداشتند. همچنین ورزشکاران، اجتماعی تر از غیر ورزشکاران بودند. لیکن در رشد اجتماعی ورزشکاران انفرادی و گروهی تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.

زمینه و هدف: "محدودیت درمانی" (CIMT) در بهبود کارکرد اندام فوقانی بزرگسالان مبتلا به سکته های مغزی نوید - بخش می باشد. این روش عبارت است از ایجاد محدودیت حرکتی در اندام سالم و انجام اقدامات درمانی فشرده تر بر روی اندام مبتلا. مقالات موجود در مورد استفاده از این روش در کودکان معدود می باشد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات روش "محدودیت درمانی" بر اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی نیمه بدن و مقایسه آن با درمان های سنتی بود. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، دوازده کودک (هفت دختر و پنج پسر، در سنین 48 - 72 ماهگی و انحراف معیار 9.15±59.91) به روش تصادفی به دو گروه درمان (شش نفر) و کنترل (شش نفر) تقسیم شدند. کودکان به استفاده از اندام مبتلا ترغیب شدند. برنام فشرده کاردرمانی به مدت پنج ساعت در روز و 21 روز پی درپی برای همگی آن ها انجام شد. اندام فوقانی سالم با اسلینگ بی حرکت شد. کارکرد اندام فوقانی، اسپاستی سیتی، و تحریک پذیری نورون آلفا پیش و پس از مداخله مورد اندازه گیری قرار گرفت. یافته ها: توانایی استفاده از اندام فوقانی مبتلا در کودکانی که تحت درمان به روش CIMT قرار گرفتند نسبت به کودکان گروه کنترل از نظر آماری بهبودی معنی داری نداشت (P>0.05). با این وجود، گزارشات مراقبان بیمار و مشاهدات بالینی حاکی از آن است که بر میزان استفاده از اندام مبتلا و کیفیت حرکات افزوده شده است. نتیجه گیری: یافته ها بیانگر آن است نتیجه گیری قطعی در مورد به کار بردن روش استفاده CIMT در کودکان مبتلا به فلج مغزی نیمۀ بدن نیازمند مطالعات بیشتر است.